Kitap // Rengi Yok Yalnızlığın - Çetin Korkut

Kitabı bir blog çekilişinden kazanmıştım. Onunla ilgili yazı da yazmıştım. Okumak için ; tık

Kitap deneme kitabı olduğu için ara ara alıp okumuştum. Okuması keyifli bir kitaptı. Kitabın en çok beğendiğim şeyi kapak tasarımı ve kitabın adı. İnsana okuma isteği veren muazzam bir tasarımı var bence.

Bir susmanın içine hapsolmuş, çürüyüp gidiyor geleceğim.

Sayfa Sayısı : 117

Türü : Denemeler

Konusu : Paslanmış insanlık. Eskimiş selamlar soğuk merdiven boşluklarında. Acı çekiyor takvimler. Toplamış eşyalarını, asmış çantasını omzuna gülüşler; bir merdiven altı yalnızlığında kendini tekrar etmekle meşgul sokaklar. Herkes ve her şey başkasına benziyor; kendin olmak günah! Yeni bir tutsaklık insan sabahları artık.

Uykum var; ah bilseniz nelere uykum var. Keskin bir ataçla canıma asılmış iyi niyetlere mesela. Yara almadan insanların içindeki niyete ulaşmak zor. Kaçsan yalnızlık tehdit ediyor, kalsan acılar. En iyisi savaşmayı öğrenmek -ki onun da bedeli az değil hani.

Alıntılar

Bu kitapta yazdıklarıma gelince, kimseye bir şey ispatlama derdinde değilim. Kimse benimle hemfikir olmak zorunda da değil. Benim hedefim bir kişi, o da kendim. Aldım kendimi karşıma, ona kendimi anlatma derdindeyim.

Aynanın karşısına geçip yeni bedenler giymekle meşgul olmaktan, aynanın karşısına bir sandalye atıp iki lafın beni kırmak aklımıza gelmiyor. Belli ki onun da bizi kırmasından korkuyorduk -ki onlar gerçeklerdi. Acı olduğunu düşündüğümüz bu gerçekler, aynadaki bir çift gözde gizlenmiş, nöbet tutuyorlardı uyanışlarımıza.

Oysa arada bir durup kendime salladığım palavralardan uzak, samimi ve vicdanlı bir yüzleşmeyle birlikte; arayışlar, yeni umutlar, kendi üzerimde çalışmaya ve kendimi yeniden tasarlamaya itmiştir beni. Ama yanlışları sorgulamaya başlayınca; vazgeçişler, kaçışlar, yıkıcı boşluklar, çelişkiler ve altında ezilmeler...

Sokakta birilerine sorarak bulmaya çalıştığımız adres ve tüm tarifleri üst üste koyup kendimizi inşa ettiğimiz aldanma... İnsanın fiziki görünümü, statüsü, giyimi ve kuşamı bu kadar önemliyken, kimsenin aklına gelmiyor kendimiz dediğimiz kimliğin içimizdeki bir adreste gizlendiğini.

Yaşadığımız olumsuzluklar karşısında "Unutma ki kıymetini anlayacaksın bir dahakine" öğüdü karşısında "Bir daha olmayacak ki zaten" gerçeği.

Kendimizi ifade etmekten, duygularımızı dile getirmekten, bir ceylanın gözleri gibi tetikte, ürkek ve kaçmaya hazır şuursuz bekleyişler. Gurur, utanma ya da korkulara yenik düşen acabalar ve anlaşılmama ihtimalinin boynumuza taktığı "sus" madalyaları. Bu durumda ceylanın aslan karşısında şansı ne olabilir ki kaçmaktan başka?

Yanı başımızdakilere kör, uzaktakilere aç... Bildiğimiz birini özlemekken uzaklar, bilmediğimiz birini özledik.

Çocukken uzaklar nerede biliyordum; karşıdaki dağlardı uzaklar. Şimdi anladım ki, meğer insanların kalbiymiş uzaklar.

Hayat öyle acımasız ki bazen; korunmak için giydiğin zırhın içinde "kim" olduğunu unutursun.

Bana bakarak savrulan tüm sözcükler, her bir hecesine hüzünlü notalar yazdığım talihsiz bir şarkının güftesidir aslında. Oysa rastgele bir sözcük çekseler ellerini daldırıp kalbime, söylenmemiş bir şarkının adı çıkacak içimden.

Kaldı ki, tüm bunlar beni niye "anormal" yapıyor farklı olmak dururken. Dış güzellik karşısında ruhun güzelliğine ne oldu? Desenize, dünya güzel ruhlu yalnızlarla kaynıyor bu durumda.

Kendimi beğendirmek için kendimden vazgeçip özümü yalnız bırakmaktansa, kendim kalıp bedenimin yalnız kalmasını tercih ederim başka bedenlere.

Üzeri sevgi ile kamufle edilmiş mayınlı niyetlerin pusularında, yaralanmış kaç insan var kim bilir şu dünyada.