Neden ilk vazgeçtikleri hep ben oluyorum?

Sevdiğim insanların iyi gününde kötü gününde mutlu olsunlar diye çabalıyorum. Sayemde güldüklerinde çok mutlu oluyorum. Fakat öyle zamanlar oluyor ki sürekli iyilik yaptığımda görevimmiş gibi davranmaya başladıklarını fark ediyorum. Onlar sadece benim iyi günlerimde yanımda oluyorlar, kötü günümde etrafımda kimse kalmıyor. Tartıştığımız zaman haklıysam bile sevdiğim için gururumu bir kenara koyabiliyorum. Aramızı düzeltmeye çalışıyorum. Fakat onlar beni kırdığında hiçbir şekilde geri dönüt alamıyorum. Sanırım sürekli ben çabaladığım için nasıl olsa gitmez denilen kişi oluyorum. Bende bencil davranmak istiyorum fakat beceremiyorum. Sevdiğim insana nasıl bencil davranabilirim ki? Sevgisini gizleyen biri değilim aksine insanlara olan sevgimi tüm hücrelerimle hissettirmeyi severim. Belki de bu yüzden kaybediyorum.

Derdimi pek anlatmayı becerebilen biri değilim, başkasına gelince "ben onu biliyorum" diyorlar ama bana gelince iyi niyetli davrandığım halde yanlışlık yapsam hemen silinip atılıyorum. Kendimi, sevdiğim insanlar için böyle değersizleştirdiğim için kendime fazlasıyla kızıyorum. Karşıdaki kişiye kızdığım, kırıldığım noktaları söylediğimde, açık sözlü davrandığımda sürekli üste çıkmaya çalışıp, yine beni kötü yapıyorlar.
Her yeni biriyle tanıştığımda sevgimi fazla belli etmeyeceğim, değer verdiğimi belli etmeyeceğim diyorum. Ama insanların içinde, derinliklerinde iyilik olduğunu düşünüyorum nedensizce. Aptal gibi canımı yakmayacaklarına inanıyorum. 

Neden biri de benim için "Acaba onu kırar mıyım? Acaba o, bunu yapsam rahatsız olur mu?" düşüncesiyle hareket etmiyor. 

Birde sürekli gülmeye, kendi sorunlarımı başkasına yansıtmamaya çalışırım. Ben üzgünüm diye benim yüzümden başkasının modunun düşmesini istemem. Bir şeylerin düzeleceğine inancım kalmasa bile yanımda çoğu işinin rast gitmediğinden şikayetlenen insanlara olumlu sözler söyler, modlarını yükseltmeye çalışırım. Bugün birisi bana bu mesajı attı : 

Mutlu olmaya çabalıyorum, önüme çıkan engellere sürekli pozitif bakmaya çalışıyorum. Pozitif bakarsam düzeleceğine inanıyorum fakat yine ve yeniden önüme aksilikler çıkıyor. Dayanamayacak hale geliyorum.

Şu yazıyı görünce neden bunu düşündüklerim de bana karşı böyle düşünüp davranmıyor diye üzüldüm.

Tartışılan konuda haklı olduğum halde gözden çıkarılan, suçlu görünen ben olmak daha da kırıyor kalbimi.
Ama ben yine de pozitif bakmak istiyorum. İçimde burukluk kalsa da, neden soruları kalsa da gidenlerin arkasından ağlamayacağım. Çünkü her şeye rağmen kendimi seviyorum. Sevme şeklimi de seviyorum, elimden gelen bütün güzel duyguları hak eden insanlara hissettirmeye devam edeceğim. Ama bir yerde 'tabi vicdanım yeterde becerebilirsem' kendimi ezdirmemek adına hak ettikleri ağır lafları da yüzlerine söyleyeceğim.