Mim - Çocukluk Anım

Çocukluğuna sürekli hasret olan ben için bu mim çok güzel olmuş. 

Benim özlem duyduğum şey o zamanlardaki masumluğumuzdu, kötülükten haberimizin olmayışıydı. Ama işte büyüyorsun ve her şeyin farkına varıyorsun. O büyüklerin içindeki kötülüğü görmek zorunda kalıyorsun. O zamanlar olan bazı olaylardaki kötü niyeti büyüyünce idrak ediyorsun. Neyse mimimize dönelim.

Öncelikle mimi başlatan blogger arkadaşımız; Fatma Nur

Mimi benim yapmama vesile olan blogger arkadaşımız; Esseve Rin

Çocukken çok olay yaşadım ama şu an çoğu aklıma gelmiyor, aklıma gelen bazılarını da cümleye nasıl dökeceğimi bilmiyorum bu yüzden birkaç tanesini yazacağım.

- İlk okul 2'deyken taşınma sebebimizle okulumu değiştirmek zorunda kalmıştık. Okulun ikinci günü okula gittim, kimseyi tanımıyorum. Bir de fazlasıyla çekingen bir çocuğum. Sınıfa girip öğretmen masasının yanındaki kalorifere yaslandım. Bir çocuk geldi. "Neden bizim sınıftasın? Çık dışarı?" dedi. "Ben bu sınıftayım." dediğim halde "Dün yoktun ama" diyerek beni kolumdan sürükleyerek sınıftan çıkarmaya çalıştı. Daha sonra ben direnince yüzüme sert bir tokat attı. Ondan sonra kendimi sınıfın dışında ağlarken buldum. İşte ben o günden sonra okul hayatım boyunca sınıftaki sessiz ve içine kapanık çocuk oldum. 

- Bir de aileme karşı yalan söylememeye çok dikkat ediyorum. Bunun da bir sebebi var. Bizim ev okula 2 dakikalık bir mesafede yakın olduğu için öğle arası eve gelirdik ablamla. En yakın arkadaşımın evi uzak olduğu için öğle araları okulda kalırdı. Bir öğle arası bize davet ettim. Fakat öğleden sonra resim dersi vardı ve o resim defterini evde unutmuş. "Öğle arası bizim eve gidelim, resim defterimi alalım, öyle size gideriz" demişti. Onun evine gittik resim defterini aldık, okulun yanındaki binanın bahçesindeki otların arasına resim defterini sakladık. Bizim eve giderken de annemgile ne diyeceğimi düşünüyorum. Hoca ceza verdi, sınıftan geç çıkmak zorunda kaldık yalanını bulduk. Eve varınca annemgile bu yalanı söylememizle yakalanmamız bir oldu. Ablam "Ben sizin sınıfa gittim, sınıf bomboştu." dedi. Babam biraz öğüt verdi biraz azarladı. Sonra bizde ağladık. O günden beri aileme yalan söylemeyi sevmiyorum. Tabi oluyor ufak tefek yalanlar. Ama büyük bir kusur işlediysem o kusuru bizzat söylüyorum. Çünkü başkasından öğrenirse hem üzülürler, hem mahcup olurlar hem de o başkası olayı yüzde yüz abartarak, içine yalan katarak anlatır. (O başkası bizim akrabaysa yüzde yüz.)

- Yine aynı arkadaşımla ortak ödevimiz vardı. Arkadaşımla anlaştık akşamın 8'inde bize geldiler. Bizde odaya girdik güya ödev yapıyoruz. Ödev var evet ama öyle yan yana gelmeyi gerektiren bir ödev değil, maksat birbirimizi görmek. Sanki birbirimizi hiç görmüyoruz gibi. 

- Ya bir de ortaokulda öğretmenler günüydü, hocama hediye almıştım. Çok mutluydum. İşte evden çıktım gülümseye gülümseye, elimdeki hediye poşetini sallaya sallaya gidiyorum. Yolu yarıladığım da ayağımdaki terlikleri fark ettim, yetmezmiş gibi çantamı da evde unutmuşum. Sadece hediyeyi alıp çıkmışım evden. Koşarak eve gitmiştim geri.